من کیستم مگر، که بگویم تو کـیـستی            بـسـیـار از تو گـفـتـه‌ام اما تو نـیـستی

من هرچه گـریه می‌کـنم آدم نـمی‌شوم            ای‌کـاش تو، به حـال دلـم می‌گـریستی

بایـد چـگـونه روی دو پـایـم بـایـسـتـم            وقـتی به نـیـزه تکـیـه زدی تا بایـستی

ای هرچه آب در بـه‌درِ خاکِ پـای تو            در این زمین خشک به دنبال چیستی؟

بـایـد بـمـیـرم از غـم این زنـدگـانـی‌ام            وقـتی که جز برای شهـادت نـزیـستی